Historia sokołów
w Anwilu

Historia gniazda sokoła wędrownego na terenie ANWILU sięga 1999 r. Jest to jedno z najstarszych stanowisk lęgowych tego gatunku w Polsce, w którym na przełomie kilkudziesięciu lat przyszły na świat w warunkach naturalnych aż 42 pisklęta. W ANWILU ptaki mają możliwość korzystania z dwóch gniazd umiejscowionych na kominach Elektrociepłowni oraz instalacji Polichlorku Winylu.

Tegoroczna wiosna również przyniosła dobrą nowinę. Około 10 kwietnia, na terenie zakładu wykluło się jedno pisklę.

Młodego sokoła skontrolowano i zaobrączkowano po upływie około dwóch tygodni od wyklucia się. Pisklę dostało dwie obrączki: ornitologiczną i obserwacyjną, dzięki którym będzie można śledzić jego dalsze losy. W ten sam sposób są oznaczone inne sokoły, które w poprzednich latach przyszły na świat na terenie ANWILU. Dzięki temu wiemy, że dziś gniazdują m.in. w Inowrocławiu, Konstancinie, Kruszwicy, Toruniu i Lublinie. Taka kontrola to istotny element prac zmierzających do ratowania tego zagrożonego gatunku.

Sokół wędrowny to drapieżnik, ekspert w polowaniu na inne gatunki ptaków. Dorosłe ptaki przez cały rok przebywają w rewirze lęgowym. Jedynie młode osobniki przemierzają tysiące kilometrów przez pierwszy rok lub dwa lata swego życia. Na początku XX wieku w Polsce sokół wędrowny występował nielicznie, jednakże można było go spotkać na terenie całego kraju. W latach 50. i 60. nastąpił znaczący spadek populacji.

- Ostatnie znane lęgi sokołów wędrownych w Polsce zostały znalezione w roku 1964, a od roku 1990 rozpoczęliśmy prace nad odbudową gatunku, wypuszczając co roku sokoły z hodowli – wyjaśnia Sławomir Sielicki, Prezes Stowarzyszenia Na Rzecz Dzikich Zwierząt „Sokół”.

Sokół wędrowny jest gatunkiem wpisanym w Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt jako skrajnie zagrożony, ale dzięki intensywnym pracom, systematycznie zwiększa swoją liczebność.